ویکتور فرانکل میگه: «من به عنوان پروفسور دو رشته عصب‌شناسی و روان‌پزشکی، به شرایط مختلف بیولوژیک، روان‌شناختی و جامعه‌شناختی انسان‌ها آشنام؛ و علاوه بر این، از چهار اردوگاه کار اجباری نازی جان سالم به در برده‌‌ام و می‌دونم که انسان می‌تونه از بدترین شرایط قابل تصور هم عبور کنه»
این کتاب به دو بخش تقسیم شده. تو بخش اول، فرانکل از شرایط اردوگاه آشویتز و سه اردوگاه دیگه‌ای که در اون‌ها اسیر بوده میگه؛ از امید و ناامیدی تو بدترین شرایط جنگ؛ این‌که وقتی نمی‌دونست فردا رو می‌بینه یا نه، چطور خودش رو امیدوار نگه‌می‌داشت؛ و البته چطور خیلی از افرادی که همراه باهاش تو اردوگاه بودن، نتونستن از پسش بربیان.
تو بخش دوم کتاب از لوگوتراپی میگه و روی قضیه «معنا در زندگی» متمرکز میشه و سعی می‌کنه با مثال‌هایی که از مراجعینش می‌زنه، قضیه رو ملموس‌تر بکنه.
من شخصاً پیوست آخر کتاب، که در واقع سخنرانیش تو یه کنفرانس بوده رو به عنوان یه حسن ختام خوب دوست داشتم. اون‌جا که میگه: «عوامل خارج کنترل تو، می‌تونه همه چیز رو ازت بگیره، به جز یک چیز، آزادی تو در نحوه واکنش نشون دادن به این قضیه. تو نمی‌تونی روی همه اتفاقایی که برات می‌افته کنترل داشته باشی، اما همیشه می‌تونی کنترل کنی که چه حسی راجع به اتفاقات داشته باشی و چه کاری در واکنش به اتفاقات انجام بدی». یا وقتی میگه «Happiness must happen, and the same holds for success: you have to let it happen by not caring about it.»